-
1 emico
ē-mico, ē-micuī, ē-micātum, āre, zuckend, -sich schnellend hervorschießen, I) von verschiedenen Stellen aus, 1) eig.: a) v. Lebl., u. zwar α) v. der Flamme usw., hervorschießen, hervorblitzen, -sprühen, scintillis inter fumum emicantibus, Quint.: cum flamma ex eo monte emicuisset, Plin.: flamma emicat ex oculis, Ov.: dormienti circa caput flamma emicuit, Val. Max.: ex turri ignes emicant, Suet.: ab omni parte caeli emicare fulgura, Curt.: incendia de nubibus emicarunt, Apul. u. Augustin. – β) v. Quellen, Blut usw., hervorschießen, -quellen, scaturigines tenues emicant, Liv.: magna vis sanguinis emicat, Curt.: sanguis per utrumque foramen emicuit, Ov. – b) (poet.) v. leb. Wesen, hervorrennen, carcere (aus den Schr.), Ov. met. 10, 652. – 2) übtr.: a) hervorbrechen, alci pavor emicat, Tac.: quae (mala) diversis orbis oris emicabant, Flor. – b) hervorglänzen, -leuchten, egregia virtus alcis emicuit, Flor.: inter ceteros alci gloria emicuit, Iustin.: inter quae verba forte si emicuit decorum, Hor.: v. Pers., claritate rerum, Curt. 7, 6 (27), 20. – II) nach vorn: a) v. Geschossen, fortschwirren, abschnellen, telum excussum velut glans emicabat, Liv.: emicuit nervo telum, Ov.: saxa tormento emicant, Liv. – b) v. Blute, hervorschießen, illam in partem, unde etc., Lucr. 4, 1042. – c) (poet.) v. Pers., hinausspringen, -eilen, in litus, Verg.: u. vorspringen, longe ante omnia corpora, Verg. – III) aus der Tiefe nach oben, emporspringen, 1) eig.: a) v. Lebl.: cor emicat, schlägt, Vell.: in superos aër tenuissimus emicat ignes, Ov.: v. Blute, emporspritzen, alte od. in altum, Ov. – b) (poet.) v. leb. Wesen, empor-, aufschnellen, empor-, aufspringen, absol., altera lanx emicat, schnellt empor, in die Höhe, Verg.: solo (vom Boden), Verg.: in currum, Verg.: in auras Ov. – 2) (poet.) übtr., a) v. konkr. Subjj., emporragen, alto gurgite (v. einem Felsen), Ov. met. 9, 226: cacumen fluctu emicuit, Lucan. 5, 76. – b) v. Geiste, sich empor-, aufschwingen, animus ad summa emicaturus, Sen.: animus in (zu) cogitationes divinas emicat, Sen. – / Ungew. Perf. emicavi, Quint. 1, 6, 17: emicarunt, Apul. de mund. 34: emicasse, Augustin. de civ. dei 4, 2. p. 148, 3 D.2 Paul. Nol. nat. 13, 182.
-
2 emico
ē-mico, ē-micuī, ē-micātum, āre, zuckend, -sich schnellend hervorschießen, I) von verschiedenen Stellen aus, 1) eig.: a) v. Lebl., u. zwar α) v. der Flamme usw., hervorschießen, hervorblitzen, -sprühen, scintillis inter fumum emicantibus, Quint.: cum flamma ex eo monte emicuisset, Plin.: flamma emicat ex oculis, Ov.: dormienti circa caput flamma emicuit, Val. Max.: ex turri ignes emicant, Suet.: ab omni parte caeli emicare fulgura, Curt.: incendia de nubibus emicarunt, Apul. u. Augustin. – β) v. Quellen, Blut usw., hervorschießen, -quellen, scaturigines tenues emicant, Liv.: magna vis sanguinis emicat, Curt.: sanguis per utrumque foramen emicuit, Ov. – b) (poet.) v. leb. Wesen, hervorrennen, carcere (aus den Schr.), Ov. met. 10, 652. – 2) übtr.: a) hervorbrechen, alci pavor emicat, Tac.: quae (mala) diversis orbis oris emicabant, Flor. – b) hervorglänzen, - leuchten, egregia virtus alcis emicuit, Flor.: inter ceteros alci gloria emicuit, Iustin.: inter quae verba forte si emicuit decorum, Hor.: v. Pers., claritate rerum, Curt. 7, 6 (27), 20. – II) nach vorn: a) v. Geschossen, fortschwirren, abschnellen, telum excussum velut glans emicabat, Liv.: emicuit nervo telum, Ov.: saxa tormento emicant, Liv. – b) v. Blute, hervorschießen, illam in partem, unde etc., Lucr. 4, 1042. – c) (poet.) v. Pers., hinausspringen, -eilen, in litus,————Verg.: u. vorspringen, longe ante omnia corpora, Verg. – III) aus der Tiefe nach oben, emporspringen, 1) eig.: a) v. Lebl.: cor emicat, schlägt, Vell.: in superos aër tenuissimus emicat ignes, Ov.: v. Blute, emporspritzen, alte od. in altum, Ov. – b) (poet.) v. leb. Wesen, empor-, aufschnellen, empor-, aufspringen, absol., altera lanx emicat, schnellt empor, in die Höhe, Verg.: solo (vom Boden), Verg.: in currum, Verg.: in auras Ov. – 2) (poet.) übtr., a) v. konkr. Subjj., emporragen, alto gurgite (v. einem Felsen), Ov. met. 9, 226: cacumen fluctu emicuit, Lucan. 5, 76. – b) v. Geiste, sich empor-, aufschwingen, animus ad summa emicaturus, Sen.: animus in (zu) cogitationes divinas emicat, Sen. – ⇒ Ungew. Perf. emicavi, Quint. 1, 6, 17: emicarunt, Apul. de mund. 34: emicasse, Augustin. de civ. dei 4, 2. p. 148, 3 D.2 Paul. Nol. nat. 13, 182. -
3 emico
ē-mico, cuī (cāvī), cātum, āre1) сверкать, блистать, искриться ( scintillae emicantes Q)pavor alicui emĭcat T — внезапный страх объемлет кого-л.2) устремляться, бросаться (juvenum manus emicat in litus V; e. carcere O)3) перен. воссиять, выделиться, отличиться ( magnitudine animi QC)4) мелькнуть, слететь ( emicuit nervo telum O)5) быстро подниматься, вырастать (castanea celeriter emicat Col)6) пульсировать, биться ( cor emicat VP)7) подскочить ( solo V); вскочить ( saltu in currum V); воспарить, взлететь, подняться (in cogitationes divīnas, ad summa Sen)8) вздыматься, выступать ( scopulus emicat in alto gurgite O) -
4 emico
ē-mĭco, cŭi (cf. Quint. 1, 6, 17), cātum, 1, v. n., to spring out, spring forth, to break forth, appear quickly (not freq. till after the Aug. per.; in Cic. and Caes. not at all).A.Lit.:2. B.emicat ex oculis, spirat quoque pectore flamma,
Ov. M. 8, 356:flamma ex monte,
Plin. 2, 88, 89, § 203:multi calami ex una radice,
id. 27, 8, 40, § 62:dracones de extis,
id. 11, 37, 77, § 197:fulgura ab omni parte caeli,
Curt. 8, 4: corpore sanguis (so Lachm.;Munro, e corpore),
Lucr. 2, 195:uterque pronus carcere,
Ov. M. 10, 652:scaturigines,
Liv. 44, 33:cruor alte,
Ov. M. 4, 121:sanguis per foramen,
id. ib. 9, 130:scintillae inter fumum,
Quint. 8, 5, 29:sol super terras,
Val. Fl. 4, 96; cf.dies,
id. 1, 655:telum nervo,
Ov. M. 5, 67; cf.:saxa tormento,
Liv. 44, 10: hostem rati, emicant, sine discrimine insultant, rush forth, Flor. 1, 18, 4 et saep.:(sanguis) in illam partem,
Lucr. 4, 1050:juvenum manus emicat ardens in litus,
Verg. A. 6, 5; cf.:in currum,
id. ib. 12, 327:Nisus ante omnia corpora,
id. ib. 5, 319:sanguis in altum,
Ov. M. 6, 260:rami in excelsum,
Plin. 12, 5, 11, § 23 al.; cf. comically: cor coepit in pectus emicare, to leap, * Plaut. Aul. 4, 3, 4.—Trop., to be prominent or conspicuous, to become apparent:inter quae verbum emicuit si forte decorum,
Hor. Ep. 2, 1, 73:Agrippinae is pavor, ea consternatio mentis emicuit, ut, etc.,
Tac. A. 13, 16.—Esp. of good qualities, etc.:quos et magnitudine animi et claritate rerum longe emicuisse,
to have shone forth, Curt. 7, 6, 20:egregia virtus Scaevae centurionis emicuit,
Flor. 4, 2, 40; cf.:inter ceteros Themistoclis gloria emicuit,
Just. 2, 9, 15. -
5 ē-micō
ē-micō cuī, cātus, āre, to spring out, spring forth, break forth, leap up: Emicat ex oculis flamma, O.: scaturiges, L.: sanguis in altum, O.: telum nervo, O.: in currum, V.: saxa tormento, L.: carcere, to escape from, O.—To stand out, project: scopulus alto gurgite, O. — Fig., to be prominent, be conspicuous: verbum emicuit decorum, H.: claritate rerum, Cu. -
6 spiro
spīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.].I. A.Lit.1.In gen. (only poet. and in postAug. prose):2.freta circum Fervescunt graviter spirantibus incita flabris,
Lucr. 6, 428; Ov. M. 7, 532:obturatis, quā spiraturus est ventus, cavernis,
Plin. 8, 38, 58, § 138:emicat ex oculis, spiratque e pectore flamma,
breathes forth, bursts forth, Ov. M. 8, 356:aequatae spirant aurae,
Verg. A. 5, 844:graviter spirantis copia thymbrae,
strongscented, Verg. G. 4, 31; cf.:semper odoratis spirabunt floribus arae,
Stat. S. 3, 3, 211:seu spirent cinnama surdum,
emit a slight fragrance, Pers. 6, 35:quā vada non spirant, nec fracta remurmurat unda,
roar, rage, Verg. A. 10, 291; cf.:fervet fretis spirantibus aequor,
boiling up, foaming, id. G. 1, 327.—In partic., to breathe, draw breath, respire (the class. signif. of the word; cf.b.anhelo): cum spirantes mixtas hinc ducimus auras,
Lucr. 6, 1129:quae deseri a me, dum quidem spirare potero, nefas judico,
Cic. N. D. 3, 40, 94:ne spirare quidem sine metu possunt,
id. Rosc. Am. 23, 65; id. Q. Fr. 1, 3, 1:vehementer et crebro spirare,
Cels. 2, 4:querulum spirat,
breathes plaintively, Mart. 2, 26, 1.—Transf.(α).Like the Engl. to breathe, = to live, be alive (usu. in the part. pres.):* (β).sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, cujus non restiterit cadaveri curia (corresp. to vivus),
Cic. Mil. 33, 91:ut in vivi etiam et spirantis capite bustum imponeret,
id. Dom. 52, 134; cf.:margarita viva ac spirantia saxis avelli,
Tac. Agr. 12 fin.:Catilina inter hostium cadavera repertus est, paululum etiam spirans,
Sall. C. 61, 4:spirantia consulit exta,
still panting, Verg. A. 4, 64:artus,
Luc. 3, 732:corpora,
id. 1, 363:non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manus,
Curt. 10, 10, 13; Sil. 2, 430; cf. in verb. finit.:spirant venae corque adhuc paviduin salit,
Sen. Thyest. 756.—Of aspirated letters:B.quibus (litteris) nullae apud eos dulcius spirant,
sound, Quint. 12, 10, 27.—Trop.1.(Acc. to I. A. 1.) To be favorable, to favor (the fig. taken from a favorable wind):2.quod si tam facilis spiraret Cynthia nobis,
Prop. 2, 24 (3, 18), 5:di maris et terrae... spirate secundi,
Verg. A. 3, 529.—(Acc. to I. A. 2.) To breathe, live, be alive:3.videtur Laelii mens spirare etiam in scriptis, Galbae autem vis occidisse,
Cic. Brut. 24, 94; cf.:spirat adhuc amor Vivuntque calores Aeoliae puellae,
Hor. C. 4, 9, 10.—Of life-like representations by painting, sculpture, etc.:excudent alii spirantia mollius aera,
Verg. A. 6, 847:Parii lapidis spirantia signa,
id. G. 3, 34:spirat et arguta picta tabella manu,
Mart. 7, 84, 2; 11, 10, 7.—To be poetically inspired, to have the lyric spirit:4.quod spiro, et placeo, si placeo, tuum est,
Hor. C. 4, 3, 24 (Orell. ad loc.).—Spirare alte, altius, to be puffed up, proud, or arrogant, Flor. 2, 2, 27:II. A.Eusebium alte spirantem addixere poenae,
Amm. 22, 3, 12.—Lit.:B.Diomedis equi spirantes naribus ignem,
Lucr. 5, 29:flammam spirantes ore Chimaerae,
id. 2, 705; so,flammas spirantes boves,
Liv. 22, 17:flamina,
Ov. F. 4, 18:Zephyros spirare secundos,
Verg. A. 4, 562:tenuem animam,
to breathe feebly, Val. Fl. 4, 436:ambrosiaeque comae divinum vertice odorem Spiravere,
exhaled, Verg. A. 1, 404; Claud. Rapt. Pros. 2, 81.—Trop., to breathe forth, exhale:2.pinguia Poppaeana,
Juv. 6, 466:mendacia,
id. 7, 111:ut vidit vastos telluris hiatus Divinam spirare fidem (i. e. oracula),
Luc. 5, 83.—To breathe into:3.ficto Corpori animam,
Lact. 2, 11, 3.—Transf., like the Engl. to breathe, i. e. to be full of; to show, express, manifest; to design, intend a thing ( poet. and in post-Aug. prose): tantum spirantes aequo certamine bellum. [p. 1744] Lucr. 5, 392:mollem spirare quietem,
Prop. 1, 3, 7:quae spirabat amores,
Hor. C. 4, 13, 19:inquietum hominem et tribunatum etiam nunc spirantem,
Liv. 3, 46:fratris facta spirans,
imitating, Sil. 15, 411; cf.:fratrem spirat in armis,
id. 3, 740:spirantes proelia dira effigies,
id. 17, 398.— Often with neutr. adj. used adverb.:magnum,
Prop. 2, 15 (3, 7), 53:majora,
Curt. 6, 9, 11:immane,
Verg. A. 7, 510:tragicum satis,
Hor. Ep. 2, 1, 166; cf. id. C. 4, 3, 24:quiddam indomitum,
Flor. 1, 22, 1:cruenta,
Amm. 16, 1, 5.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский